Nostr cel l'é ancura nen cul cel famus
ch'a fa l'arciam d'Italia aj foresté.
L'é un cel da muntagnard e da bergé:
nìvol suens e mincatant nebius.
Però quand ch'a se specia an s'ij giassé
quand ch'a se slarga pasi e lüminus
e quand ch'a rij, giojus cume ne spus,
sij camp e vigne, che bel cel ch'a l'é!
E pöj l'é nostr, l'é el cel del nostr pais
l'é anduva ch'a punto ij vej le sguard profund
e le maraje a sciairo el Paradis...
E el Piemunteis, pussà da so travaj,
l’ha bel giré la tera e vëde ed mund,
ma el cel, so cel, a lo desmentia mai.
An sla punta del cioché
j'é un galücio, caparücio
fait ed tola pitürà:
tüta quanta la giurnà
chiel a gira,
chiel as vira
da la part che el vent a tira.
El paisan d'an mes dla piassa,
quand ch'a passa,
minca tant a guarda an sü,
as n'antaja - sü per giü -
cume el temp a varierà
da la mira
che el galücio a l'é voltà.
Cul galücio fait ed tola
l'é pa tant na bestia fola:
chiel a sa
che a l'é sempre bin piassà
cul ch'as vira
da la part che el vent a tira,
e, guardand da so cioché,
chiel a vëd sel marciapé
tanta gent, piena ed babìa
ch’a je smija,
ch'a völ nen ch'a sia dla dita,
ma ant la vita
- girà ed sà, girà ed là -
l'ha l'istessa teorìa
… del galücio pitürà.
